De helle
Sinds jaor en dag lope ik met mienen hond aover de Whemerweg in Almen, en dat is met de opeenvolgende beestjes toch al wel meer dan 45 jaor. Meestentieds kom ik wel schoolkinder in tegen, of achterop, die’t in Zutphen of Warnsveld naor schole gaot.
In augustus zee’k dan de verse brugpiepers met een grote tasse op de fietse. Zee bunt meestal met een koppeltjen, de deerns naost de deerns en de jongens naost de jongens.
Zi’j bunt altied vrog, zodat ze ruum op tied op schole bunt.
De oldere schooljeugd is meestal wat later, maor ze fietst nog wél samen.
De deerns fietst steevaste veurop. De neuze in de wind, de mooi uutgekamde lange blonde heure achter zich an wapperend. De kniëen kats uut de bokse, gin zukke in de schoens en daor geet ’t hen. En neet stille: d’r wordt honderduut ‘ebabbeld onderweg!
De jongens komt d’r achteran. De veute hebt ze as eendenplarken skuuns op de trappers staone. Zi’j fietst neet zo strak as de deerns. Zi’j betrekt mekare af en toe, en slakkert wat hen en weer op hun fietsen.
As ze wat wieter komt op schole zit ze vake neet meer bi’j mekare in de klasse. De lesuren en schooltieden begunt uut mekare te lopen. Dus ’t samen naor schole fietsen geet d’r dan een betjen af.
Maor van de waeke, de eerste maondag nao de vekantie, zag ik in de wiedte een deerntjen met eur fietse staon wachten bi’j ’t bruggetje aover de Laoke. Ik leepe rustig met mienen hond verder en kwam dichterbi’j. Kiek, daor kwam ‘e al an: den jongen waor ze mee naor schole zol fietsen.
“Je bent te laat”, bitsten de deerne naor eur maotjen. Ik namme wat dof gemompel van um gewaar. Dat zal ongetwiefeld zoiets as “Lekker belangrijk” waen ‘ewest.
“Hoe was je vakantie?” vervolgenden ’t deerntjen. “Stom”, was het korte antwoord.
“…School is hel…” kon ik nog net van de deerne metkriegen toen zi’j op weg gingen.