Fantast

As ik in mien eentjen an ’t wandelen bun met de hond dan kump d’r vake van alles in mien gedachten. Veural as ik wieters niet vulle an de kop hebbe um aover te prakkezeren dan kunt die gedachten alle kanten op goan.
Laatst nog, ik lepe op een lange rechte weg op ’t kale platteland. Links waren weidens, en an de andere kante een kaal bouwland. D’r was geen verkeer.
Niemand te zene um mi’j hen, zo wied a’j kieken kunt.
’t Waaiden nogal hard en ik zo leep ik allene met mi’jzelf tegen den wind in.
In die wind leek ‘t of ik de weg onder miene veute naor achter duwden. Net zo as zo’n tonne in de speultuin. Daor gao’j op staon, i’j hold oe vast an de stange en dan ku’j gaon lopen. I’j loopt en de tonne rolt.
Een ogenblik leek ’t of ik met elke passe de eerdbolle met miene veute naor achter duwden.
En dat den ging rollen en dat ik baovenop den balle op dezelfde plekke bleve.
’t Kind geet d'r neet uut bi’j mi’j.